Okna z wentylacją

Dodano: 14 sierpień 2018

Właściwie działająca wentylacja jest szczególnie niezbędna w pomieszczeniach z przebywającymi w nich ludźmi, gdyż dopływające z zewnątrz powietrze zapewnia wymianę zużytego i zanieczyszczonego na świeże, niezbędne do oddychania. Proces dostarczenia powietrza następuje poprzez urządzenia do tego przeznaczone, zainstalowane w ścianach oraz w budowlanych wyrobach otworowych, w tym w oknach. Podstawowymi urządzeniami usytuowanymi w oknach są nawiewniki, zwane także nawietrznikami.

PROBLEMATYKA WENTYLACJI POMIESZCZEŃ

Ze względu na konieczność maksymalnego ograniczenia zużycia energii w budownictwie, szczególnie mieszkaniowym i zamieszkania zbiorowego, obiekty te są starannie ocieplone i wyposażone w bardzo szczelne budowlane wyroby otworowe, do których zalicza się także okna. Niemniej istotnym zagadnieniem jest zapewnienie optymalnych warunków higienicznych, pozwalających na zdrowy i komfortowy pobyt w pomieszczeniach mieszkalnych oraz przeznaczonych na stały pobyt ludzi. Problematykę tą rozwiązać można poprzez zastosowanie właściwej wentylacji.

Procesem wentylacji nazywamy cyrkulację powietrza, polegającą na zorganizowanej jego wymianie przez dostarczenie świeżego z zewnątrz oraz usunięcie poprzez przewody wentylacyjne zużytego powietrza wraz z powstałymi zanieczyszczeniami.

Najczęściej spotyka się następujący podstawowy podział wentylacji:

naturalna lub grawitacyjna – odbywająca się na skutek różnicy gęstości powietrza zimnego (świeżego, znajdującego się na zewnątrz pomieszczenia) i ciepłego (obecnego wewnątrz pomieszczenia), a im większa różnica gęstości i co za tym idzie temperatury pomiędzy powietrzem wewnętrznym a zewnętrznym oraz im silniejszy wiatr, tym ten rodzaj wentylacji jest skuteczniejszy,
mechaniczna wywiewna – w której przepływ powietrza wywołany dzięki podciśnieniu wytwarzanemu przez urządzenie mechaniczne (głównie wentylatory) powoduje jego wyprowadzenie w określonych ilościach poza pomieszczenie,
hybrydowa – gdzie przepływ powietrza jest wywołany dzięki współdziałaniu sił naturalnych połączonych z pracą wentylatora, czyli łącząca zalety wentylacji naturalnej (prosta konserwacja i komfort akustyczny) oraz mechanicznej (sprawne działanie).

Oprócz powyższego podziału wyróżnia się jeszcze wentylacje:

mechaniczną nawiewno-wywiewną – w której następuje przy pomocy instalacji mechanicznej nawiew powietrza (głównie do sypialni i pomieszczeń mieszkalnych) oraz jego wywiew (z kuchni, łazienek i ustępów) w sposób sterowany,
regulowaną z odzyskiem – charakteryzującą się tym, że zanim powietrze wywiewane zostanie usunięte z pomieszczeń do atmosfery zewnętrznej przepływa przez wymiennik do odzysku ciepła, gdzie jest oddaje ciepło powietrzu zewnętrznemu.

Dodać jeszcze można, iż wentylacja naturalna (grawitacyjna) może odbywać się poprzez nieszczelności w ścianach i dachach budynków, a szczególnie przez drzwi i okna. Sytuacja taka była nagminna w Polsce do końca lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, kiedy te wyroby otworowe miały niedoskonałe konstrukcje (np. cienkie ramiaki, pojedyncze oszklenie) i były pozbawione uszczelek.

Jak już powyżej wspomniano, podstawowym urządzeniem wentylacyjnym jest nawiewnik (nawietrzak), a przepływ powietrza przez jego otwór przepływowy odbywa się na skutek różnicy ciśnienia po jego stronie zewnętrznej tj. od otoczenia budynku oraz po stronie wewnętrznej tj. od wnętrza pomieszczenia. Regulacja strumienia powietrza następuje poprzez ruchomy element zwany przepustnicą i może to się odbywać ręcznie lub automatycznie. Nawiewniki mogą być również instalowane w pomieszczeniach z wentylacją mechaniczną wywiewną, hybrydową , mechaniczną nawiewno-wywiewną oraz z odzyskiem. Schemat działania przykładowego nawiewnika zainstalowanego w ościeżnicy okna wykonanego z kształtowników tworzywowych przedstawiono na rys. 1.

Wentylacja pomieszczeń jest także możliwa poprzez otwarcie lub uchylenie skrzydła okiennego. Najczęściej stosuje się tzw. mikrowentylację, polegającą na rozszczelnieniu okna przez zluzowanie uszczelki, co zapewnia wymianę powietrza. Może to być uchylenie skrzydła i stworzenie szczeliny o szerokości nie większej niż 5 mm lub minimalne odsunięcie skrzydła od ościeżnicy. Mikrowentylacja wymaga zastosowania okuć o odpowiedniej konstrukcji, które są sterowane ręcznie, choć spotykane są także rozwiązania automatyczne.

Wentylacja oraz związane z tym procesem budowlane wyroby otworowe i urządzenia powinny odpowiadać wymaganiom zawartym w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późniejszymi zmianami). Bezpośrednio problematyka okien zawarta jest w § 155, którego postanowienia brzmią następująco:

„1. W budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego, oświaty, wychowania, opieki zdrowotnej i opieki społecznej, a także w pomieszczeniach biurowych przeznaczonych na pobyt ludzi, niewyposażonych w wentylację mechaniczną lub klimatyzację, okna, w celu okresowego przewietrzania, powinny mieć konstrukcję umożliwiającą otwieranie co najmniej 50 % powierzchni wymaganej zgodnie z § 57 dla danego pomieszczenia.

2. Skrzydła okien, świetliki oraz nawietrzaki okienne, wykorzystywane do przewietrzania pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, powinny być zaopatrzone w urządzenia pozwalające na łatwe ich otwieranie i regulowanie wielkości otwarcia z poziomu podłogi lub pomostu, także przez osoby niepełnosprawne, jeżeli nie przewiduje się korzystania z pomocy innych współużytkowników.

3. W przypadku zastosowania w pomieszczeniach innego rodzaju wentylacji niż wentylacja mechaniczna wywiewna lub wywiewno-nawiewna, dopływ powietrza zewnętrznego, w ilości niezbędnej dla potrzeb wentylacyjnych, należy zapewnić przez urządzenia nawiewne umieszczane w oknach, drzwiach balkonowych lub w innych częściach przegród zewnętrznych.

4. Urządzenia nawiewne, o których mowa w ust. 3, powinny być stosowane zgodnie z wymaganiami określonymi w Polskiej Normie dotyczącej wentylacji w budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej.”

W załączniku 1 omawianego rozporządzenia znajduje się wykaz polskich norm w nim przywołanych, w tym norma dotycząca powyżej zacytowanego ust. 4. Jest to dokument normalizacyjny PN-83/B-03430/Az:2000 Wentylacja w budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej. Wymagania. W normie podano m.in. wymagania dotyczące nawiewników powietrza zewnętrznego oraz zakres ich stosowania w budynkach.

Funkcjonują także opracowane przez Instytut Techniki Budowlanej w Warszawie Zalecenia Udzielania Aprobat Technicznych ITB ZUAT-15/III.06/2004 „Nawiewniki powietrza montowane w zewnętrznych przegrodach budynków”. Określone są w nich ogólne właściwości i wymagania dotyczące wyglądu zewnętrznego, kształtu i wymiarów, tolerancji wymiarów i odporności na korozję oraz właściwości specjalistyczne wraz z wymaganiami i metodami badań.

Podkreślić należy, iż nawiewniki są zgodnie z nazwą przeznaczone tylko do dostarczania świeżego powietrza do pomieszczenia, natomiast do usuwania powietrza zanieczyszczonego służą otwory wywiewne wentylacji.

USYTUOWANIE NAWIEWNIKÓW W OKNACH

Jak już w publikacji wspomniano, nawiewniki mogą być usytuowane w ścianach, a także w drzwiach lub oknach. To ostatnie rozwiązanie jest bardzo często stosowane podczas wymiany starych okien na nowe. Nierzucające się w oczy, dopasowane kolorystycznie do barwy okna, nawiewniki mogą być umieszczone w ościeżnicy, skrzydle lub na szybie. Ich rozwiązania konstrukcyjne i możliwości działania są bardzo różne, co szczegółowo przedstawiono w dalszej części.

Wszystkie typy nawiewników składają się z dwóch podstawowych elementów: zewnętrznego - okapnika/czerpni, który chroni przed przedostawaniem się wody opadowej i owadów, a także odpowiada za własności akustyczne, oraz wewnętrznego – wlotu powietrza, z mechanizmem sterowania ilością doprowadzonego powietrza i ukierunkowaniem nawiewu.

Nawiewniki są montowane z zasady w górnej części okna, dzięki czemu nie występuje odczuwalny strumień chłodnego powietrza zewnętrznego. Napływające zimne powietrze miesza się bowiem z ogrzanym w górnej części pomieszczenia, co gwarantuje równomierny rozkład temperatury na całej powierzchni.

Dodać jeszcze należy, iż w literaturze fachowej zaleca się aby nawiewniki były montowane w oknach przez ich producenta..

OKNA Z NAWIEWNIKAMI ZAINSTALOWANYMI W OŚCIEŻNICACH

Jednym ze sposobów umiejscowienia nawiewnika w oknie jest jego zainstalowanie w ościeżnicy. Takie rozwiązanie ma tą zaletę, iż ościeżnica jest w sposób trwały zamocowana w tworze okiennym ściany, a wykonane w jej ramie z kształtowników otwory i szczeliny pod nawiewnik nie wpływają na osłabienie konstrukcji okna. Dwuskrzydłowe okno tworzywowe (PCV) wraz ze stosownie dobranym kolorystycznie nawiewnikiem przedstawiono na fot. 1. Z kolei na fot. 2 pokazano jednoskrzydłowe drewniane okno również z odpowiednio kolorystycznie dopasowanym nawiewnikiem zamocowanym w ościeżnicy. Problemem w tego typu instalacji nawiewników jest zbyt daleko nachodząca na ościeżnicę izolacja docieplająca ścianę zewnętrzną, co wymaga jej usunięcia lub nisko usytuowane nadproże.

OKNA Z NAWIEWNIKAMI ZAINSTALOWANYMI W SKRZYDŁACH

Przy montażu nawiewników w skrzydle istotną rolę odgrywa materiał, z jakiego jest wykonane okno. W oknach drewnianych, których ramy wykonuje się z pełnego drewna, wszystkie elementy nawiewnika są usytuowane w skrzydle lub na jego powierzchni. Wykonanie w ramie skrzydła szczeliny do przepływu powietrza oraz otworów do zamocowania wewnątrz wlotu nawiewnika, a na zewnątrz okapnika nie stanowi większego problemu oraz nie osłabia jego konstrukcji. Przykładowe okno drewniane z zainstalowanym na skrzydle nawiewnikiem przedstawia fot. 3, natomiast na fot. 4 pokazano schemat jego działania.

Inna sytuacja występuje w przypadku okien tworzywowych wytwarzanych z kształtowników PCV, które wewnątrz są wzmocnione kształtownikami stalowymi. Wykonywanie w ramie skrzydła szczeliny do przepływu powietrza oraz otworów do zamocowania wlotu nawiewnika i okapnika, osłabiają jego konstrukcję oraz odporność korozyjną. Dlatego też w tego typu oknach otwory niezbędne dla funkcjonowania nawiewnika wykonuje się w przylgach. Szczelinę umożliwiającą przepływ powietrza oraz otwory służące do przykręcenia wewnętrznego elementu nawiewnika w postaci wlotu powietrza wykonuje się w przyldze skrzydła. Z kolei otwory służące do przykręcenia elementu zewnętrznego czyli okapu oraz szczelinę pozwalającą na wpływ powietrza wykonuje się w przyldze ościeżnicy. Widok z wewnątrz pomieszczenia przykładowego okna tworzywowego z zamocowanym do skrzydła nawiewnikiem przedstawia fot. 5. Schemat działania takiego nawiewnika obrazuje fot. 6.

OKNA Z NAWIEWNIKAMI NADSZYBOWYMI

W przypadku konieczności dostarczenia dużej ilości powietrza przy małej liczbie okien w pomieszczeniu, co występuje często w obiektach użyteczności publicznej, zalecane jest instalowanie nawiewników bezpośrednio w przeszkleniu skrzydła. Wyroby takie są także nazywane okiennymi nawiewnikami nadszybowymi lub wszybowymi. Montuje się je pomiędzy ramą skrzydła a szybą, co jednak zmniejsza powierzchnię przeszklenia. Długość tego typu nawiewnika odpowiada szerokości szklenia, a na zakończeniach bocznych umieszczone są elementy pozwalające na regulację przepływu powietrza. Przykładowe okno tworzywowe wyposażone w nawiewnik usytuowany w przeszkleniu pokazano na fot. 7. Sposób osadzenia szyby w nawiewniku, oraz nawiewnika w skrzydle przykładowego okna aluminiowego przedstawiono na fot. 8.

OKNA DACHOWE Z NAWIEWNIKAMI

Wśród asortymentu nawiewników istnieją rozwiązania przeznaczone do montażu w oknach dachowych instalowanych zazwyczaj na poddaszach. Skuteczna wentylacja jest szczególnie istotna w tego typu pomieszczeniach, narażonych na działanie niekorzystnych warunków atmosferycznych. Nawiewnik powinien mieć konstrukcję eliminującą możliwość przenikania wody opadowej (okna dachowe są z zasady instalowane pod ostrym kątem) i pozwalającą w razie zapchania, łatwe oczyszczenie i udrożnienie. Nawiewnik zainstalowany w przykładowym oknie dachowym pokazano na fot. 9, natomiast fot. 10 przedstawia schemat działania takiego urządzenia.

OKNA Z KOMPAKTOWYMI NAWIEWNIKAMI Z FUNKCJĄ REKUPERACJI

Z zakresu innowacyjnych rozwiązań urządzeń wentylacyjnych zabudowywanych w oknach i w ich obrębie wymienić można jeszcze kompaktowe nawiewniki pełniące dodatkowo funkcję rekuperacji czyli odzyskiwania ciepła. Zasada działania polega na przenoszeniu ciepła ze zużytego i wychodzącego powietrza na wpływające do pomieszczenia świeże powietrze powodując jego rozgrzanie, co schematycznie zobrazowano na fot. 11. Pozwala to na zapewnienie zdrowego klimatu w mieszkaniu z jednoczesną oszczędnością energii, a producenci deklarują nawet przeszło 60 % odzysk ciepła. Kompaktowy nawiewnik ze zminiaturyzowanym rekuperatorem można instalować w nadprożu okna, pod parapetem, a także przy bocznym stojaku ościeżnicy. Nawiewnik tego typu zamontowany w nadprożu okna przedstawia fot. 11, natomiast usytuowany pionowo, przy bocznym stojaku ościeżnicy, pokazano na fot. 12.

CHARAKTERYSTYKA NAWIEWNIKÓW OKIENNYCH

PRZEZNACZENIE I PODZIAŁ

Zasadniczym zadaniem nawiewników jest doprowadzenie powietrza wentylacyjnego z otoczenia budynku do pomieszczeń przeznaczonych na stały lub czasowy pobyt ludzi, w budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej, a także magazynowych i przemysłowych. Dotyczy to obiektów, w których są zastosowane okna i/lub drzwi balkonowe charakteryzujące się współczynnikiem infiltracji powietrza nie większym niż 0,3 m³/(m·h·daPa⅔) i gdy do ich pomieszczeń nie jest zapewniony nawiew powietrza wentylacyjnego przy pomocy urządzeń mechanicznych.

Podstawową cechą identyfikacyjną nawiewnika, określającą jego typ, jest miejsce montażu w obudowie budynku. Według zapisu w wspomnianych już w publikacji Zaleceniach Udzielania Aprobat Technicznych ITB ZUAT-15/III.06/2004, wyróżnić można następujące typy tych wyrobów:

nawiewniki okienne szczelinowe – montowane w części nieprzeziernej okna, tzn. w kształtownikach ościeżnicy albo skrzydła oraz na przylgach,
nawiewniki okienne nadszybowe – montowane w obrębie skrzydła w górnej części przeszklenia,
nawiewniki ścienne – montowane zazwyczaj ponad oknami,
nawiewniki przystosowane do montażu w żaluzjach zwijanych lub roletach okiennych.

Dodatkową cechą identyfikacyjną nawiewników powietrza jest sposób regulacji strumienia powietrza nawiewanego do pomieszczenia, który może się odbywać w sposób:

ręczny,
automatyczny,
ręcznie i automatycznie.

BUDOWA I PODSTAWOWE ELEMENTY

Nawiewnik powietrza, w tym także okienny, składa się zwykle z dwóch podstawowych części zainstalowanych po obu stronach otworu przepływowego w budowlanym wyrobie otworowym. Są to:

część zewnętrzna, nazywana okapem lub czerpnią,
część wewnętrzna, nazywana wlotem powietrza,

przy czym występuje jeszcze zazwyczaj podkładka montażowa, służąca do zamocowania części wewnętrznej do okna. Wymienione elementy przykładowego nawiewnika okiennego przedstawiono na fot. 13.

Element regulacyjny nawiewnika, służący do regulacji ilości przepływającego strumienia powietrza i nazywany przepustnicą, jest montowany głównie w części wewnętrznej, choć może być także zainstalowany w części zewnętrznej lub w otworze przepływowym. Zmiana położenia elementu regulacyjnego przebiega w sposób ciągły lub skokowy. W tym drugim rozwiązaniu, powinno to się odbywać co najmniej w trzech pozycjach: całkowitego otwarcia lub zamknięcia i pośredniej.

Nawiewniki powietrza sterowane ręcznie lub ręcznie i automatycznie, zainstalowane w budynkach przewidzianych do pobytu osób niepełnosprawnych, powinny mieć urządzenia przewidziane do ręcznego sterowania ich otwarciem usytuowane nie wyżej niż 1,2 m nad poziomem podłogi.

Ponadto zaleca się:

wyposażenie nawiewników w urządzenie zapobiegające odwrotnemu przepływowi powietrza,
zapewnienie możliwości demontażu nawiewnika w celu jego oczyszczenia, naprawy lub wymiany.

NAWIEWNIKI STEROWANE RĘCZNIE

Nawiewniki okienne sterowane ręcznie są prostymi konstrukcjami, należącymi do najczęściej obecnie stosowanych. Jest to urządzenie obsługiwane przez użytkownika, który ręcznie za pomocą specjalnej przesłony reguluje wielkość otworu doprowadzającego powietrze. Ilość powietrza, która jest nawiewana do pomieszczenia zależny od położenia przesłony przepustnicy oraz od ciśnienia występującego na zewnątrz i wewnątrz. Nawiewniki tego typu nie chronią przed nadmiernym napływem powietrza oraz nie uwzględniają zmian parametrów powietrza wewnętrznego.

Przykładem omawianego wyrobu może być nawiewnik okienny sterowany ręcznie typu AERECO EFF ze standardowym okapem z kratką przeciw owadom, charakteryzujący się precyzyjnym nastawieniem przepływającego powietrza. Łatwo dostępny na obudowie suwak pozwala na pięciopozycyjne ustalenie dostarczanego powietrza w ilości od 6 m³/h do 30 m³/h. Prezentowany nawiewnik pokazano na fot. 14.

NAWIEWNIKI STEROWANE AUTOMATYCZNIE

Nawiewniki sterowane automatycznie są urządzeniami, w których element regulacyjny jest ustawiany automatycznie w zależności od wartości określonej wielkości fizycznej, jaką może być różnica ciśnień, temperatura zewnętrzna lub też wilgotność powietrza. Ze względu na wymienione czynniki rozróżnia się poniżej przedstawione automatyczne nawiewniki okienne.

NAWIEWNIKI CIŚNIENIOWE

Nawiewnikiem ciśnieniowym nazywamy urządzenie wentylacyjne, które działa samoczynnie pod wpływem zmian różnicy ciśnienia wewnątrz i na zewnątrz pomieszczenia i doprowadza do niego taką ilość powietrza, jaka wynika z tej różnicy. Charakteryzuje się tym, iż do pewnej granicznej wartości różnicy ciśnienia otwór, którym doprowadza się powietrze, jest w sposób maksymalny otwarty. W przypadku dalszego wzrostu różnicy ciśnienia, będącego skutkiem np. dużych podmuchów wiatru, przepustnica w nawiewniku się przymyka, co zapobiega nadmiernemu napływowi powietrza. Ponadto użytkownik posiada możliwość ręcznego przymknięcia przepustnicy, co zmniejsza przepływ powietrza do wartości minimalnej.

Nawiewniki ciśnieniowe mają szerokie zastosowanie w wszelkiego typach okien drewnianych, aluminiowych oraz tworzywowych, a przykładowy wyrób zainstalowany w takim oknie przedstawia fot. 6.

NAWIEWNIKI HIGROSTEROWANE

Nawiewnikiem higrosterowanym określamy urządzenie działające automatycznie, w sposób zależny od poziomu wilgotności powietrza znajdującego się wewnątrz pomieszczenia. Wyrób taki jest wyposażony w czujnik wykonany z taśmy poliamidowej, otwierający przesłonę nawiewnika i zwiększający strumień dopływającego do pomieszczenia powietrza, w przypadku wzrostu wilgotności, lub ją przymykający, jeśli wilgotność zmniejszy się do określonego poziomu. Wielkość szczeliny nawiewnika zmienia się proporcjonalnie do zmiany wilgotności względnej w zakresie od 35 % do 70 %. Przy spadku poniżej 35 % wilgotności względnej szczelina w nawiewniku jest minimalna, natomiast 70 % wilgotność powoduje jego maksymalne otwarcie. Poprzez stosowanie nawiewników sterowanych poziomem wilgotności intensywność wymiany powietrza ulega zwiększeniu szczególnie w tych pomieszczeniach, gdzie powstaje stosunkowo dużo wilgoci, jak np. w porze nocnej w sypialniach.

Cechą charakterystyczną tego typu nawiewników jest konstrukcja niepozwalająca na bezpośredni styk powietrza zewnętrznego z czujnikiem, dzięki czemu analizowane są warunki panujące w pomieszczeniu, a nie na zewnątrz. Wyroby te nie wymagają obsługi użytkownika, lecz w większości rozwiązań mają możliwość ustawienia blokady w pozycji przepływu minimalnego. Przykładowy nawiewnik higrosterowny wraz ze schematem przepływu powietrza pokazano na fot. 15

NAWIEWNIKI TERMOSTATYCZNE

Nawiewnikiem termostatycznym jest urządzenie wentylacyjne działające samoczynnie, pod wpływem zmiany temperatury zewnętrznej. W przypadku obniżenia się temperatury poniżej określonej wartości (zasadniczo poniżej 0 °C), przepustnica zmniejsza wielkość otworu nawiewnego, co ogranicza dopływ powietrza zewnętrznego. Ilość nawiewanego powietrza jest zależna od różnicy ciśnienia panującego wewnątrz i na zewnątrz, oraz od wielkości otworu, co ustala termostat.

Przykładem prezentowanych wyrobów jest okienny nawiewnik powietrza STARWENT, sterowany termostatycznym siłownikiem woskowym. Jest on laboratoryjnie ustawiany na szybkie zamykanie przepustnicy napływu powietrza przy spadku temperatury w okolicach termostatu przy +16 °C. Wzrost temperatury do +18 °C powoduje stopniowe otwieranie się przepustnicy tak, że pełne otwarcie nastąpi przy temperaturze +22 °C. Cykl ten może następować nieprzerwanie w sposób ciągły, przy czym możliwe jest ustalenie innych zakresów pracy samoczynnego regulatora. Na fot. 16 przedstawiono okno z przykładowym nawiewnikiem powietrza STARWENT.

NAWIEWNIKI STEROWANE RĘCZNIE I AUTOMATYCZNIE

Są to nawiewniki wyposażone w dwa elementy regulacyjne, jeden ustawiany ręcznie przez użytkownika, a drugi ustawiany automatycznie w zależności od istniejących warunków atmosferycznych oraz sposobu regulacji wielkości strumienia powietrza.

Rozwiązaniem przykładowym może być nawiewnik ciśnieniowy typu VENTAIR SIMPRESS, który zainstalowany na oknie drewnianym, jest pokazany na fot. 17. Wyrób ma możliwość ręcznej regulacji strumienia powietrza poprzez czterostopniowe ustawienie pozycji przepustnicy oraz całkowite jej zamknięcie, ograniczające przepływ powietrza do minimum. Ponadto jest wyposażony w automat ciśnieniowy, niwelujący podmuchy powietrza.